شورلت رادیو ضبط دار آفای صدرایی

وقتی بعد 20 سال می ری خونه ای که توش به دنیا اومدی ( نه این که تو این 20 سال نرفته باشیا ! تازه 13 ساله که هفته ای 1 بار اونجایین، ولی به این دید نرفتی ! ) دلت نه می خواد بچه باشی نه بزرگیت جلوه ی قبلشو داره

وقتی بعد این همه سال وقتی می خوای بری تو راهرو  ( راهرویی بری که اون موقع ها با نینا و سوره و سودابه و زینب توش مامان بازی می کردین) باید مانتو تنت کنی ، از این که پله ها اینقدر کوچیک شدن حرصت می گیره

پ ن :

صدای فریاد مردی پیچید، به سمت پنجره دوید 

پرده رو کنار زد و پنجره رو تا آخر باز کرد و قبل از این که هوای تازه داخل اتاق فرصت رخنه کردن توی مغزش رو پیدا کنه، دیوار روبه رویی کوچه رو دید

پسر بچه ی همسایه روی زمین افتاده بود و دستش رو توی سرش گرفته بود

یه شورلت با درهای باز چلوی پسرک وسط کوچه افتاده بود، طوری که معلوم بود راننده ازش پریده بیرون و وقت پارک کردنش رو نداشته

توی تاریکی شب، فلاشر های ماشین وسط کوچه خیلی تو ذوق می زدن

صدای گریه ی یه زن از ته کوچه میومد

یه مرد جلوی پاش رو زمین افتاده بود

آقای صداریی مرده بود

دوباره به پسرش نگاه کرد که ماتش برده و به ماشین زل زده بود 

قبل از بسته شدن کامل پنجره، صدای رادیوی روشن شورلت وسط کوچه رو شنید

پ ن 2 :

این بالایی یکی از واضح ترین خاطراتم ازون خونس