امام رضای نهم

سلام. این روزها هر روزشون یه رنگه... هر روزشون یه طوره... هرروزشون یه حسی داره. هرروزشون یه بویی داره.. بوی همشون رو هم دوست دارم. حسشون رو دوست دارم. رنگشون رنگ خوبیه...

پی نوشت: امروز روز خوبی بود. خوش گذشت. حالا گیریم حرفای یکی این وسط ناراحتم کرده باشه، ولی کی اهمیت می ده؟ یه عبارتی هست که میگه به درک.

پی نوشت دوم: امروز چند بار اومدم به فاطمه بگم که آخرِآخرِآخرِآخرِ اعمال آخرین شب قدرم، درست وقتی با چشمای گریون سرم رو از روی مهر برداشتم، گوشیم رو نگاه کردم و دیدم بهم اسمس زده که اگه اشکی ریختی و یاد ما افتادی، دعامون کن.... هرچی کردم جوابی بدم و التماس دعایی بگم، نشد ... یاد حرفایی افتادم که توی سجده به گفته بودم... یاد این عهدی که بسته بودم و چند ماهی بود که نشکسته بودم...

پی نوشت نمی دونم چندم: ای پرنده ی مهاجر، سفرت سلامت اما، به کجا میری عزیزم؟ قفسه تموم دنیا... آخرش یه روزی هجرت در خونتو می کوبه تازه اون لحظه می فهمی همه آسمون غروبه... واسه ما فرقی نداره... هرجا باشیم شب نشینیم، دلخوشیم به اینکه شاید سحرو یه روز ببینیم

پی نوشت بعدی: امروز بعد این که همه رفتن، سها رفته بودش اون اتاق، فاطمه از توی گوشیش آهنگ پرنده ی مهاجر رو گذاشت و من بعد چند ماه روزه ی آهنگ دلم باهاش پرکشید... دوتایی توی سکوت توی اتاق نشسته بودیم و این رو گوش می دادیم. ازون لحظه هایی بود که به بی نهایت میل می کنن.

پی نوشت بعد بعد: امروز خیلی خوب بود. خیلی. خیلی. خدایا مرسی. بازم می خوام حتی