و اما بنعمت ربک فحدث 2

صدایم کردید، آمدم.

24 ساعت توی حرمتان نشستن چیزی بود که این دل گرفته برای باز شدن نیاز داشت. باز هم مثل تک تک روزهای سختم دستم را گرفتید. ممنون.

بهترین پدرهای دنیا پدرهای منند.

پی نوشت: مشهد که بودیم باباهم دو بار زنگ زدن و حرف زدیم و دلم بازترتر شد. اصلا از اولش هم نصف این دل تنگی به خاطر سفر بابا بود. همیشه جاهای نزدیک می رفتن، حس نزدیکی داشتم.. ولی این سری چیــــن ... حس می کنم یه کره ی دیگه هستن!