فاستجبنا له

و ذا النون اذ ذهب مغاضبا فظن ان لن نقدر علیه،

فنادی فی الظلمات ان لا اله الا انت ... سبحانک انی کنت من الظالمین..

فاستجبنا له و نجیناه من الغم و کذلک ننجی المومنین...

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من المستغفرین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الموحدین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الخائفین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الوجلین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الراجین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الراغبین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من المهللین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من السائلین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من المسبحین

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من المکبرین

لا اله الا انت سبحانک انت ربی و رب آبائی الاولین...

چقدر اینجای دعای عرفه رو دوست دارم ... چقدر هربار که این ها رو می گم امید دارم که بعدش ندا بیاد که فاستجبنا له و نجینــــاه من الغم ....

و چقدر فرقه بین گفتن این جمله ها هرشب از زبون من با گفته شدنشون از زبون حضرت یونس توی شکم نهنگ با گفته شدنس از زبون امام حسین، توی صحرای عرفات ...

پی نوشت: یه استجابت دیگه هم هستش که خیلی دوستش دارم:

                               و زکریا اذ نادى‏ ربه رب لا تذرنى‏ فردا و انت خیر الوارثین

                                                           فاستجبنــــا له ..... و وهبنا له یحیــــى‏

پی نوشت بعدی: یه بار دیگه هم شبیه این ها رو نوشته بودم. می دونم تکراری حرف هام .. بذارین پای این که هنوز شاید این ندا نیومده و هنوز منتظرم ...