شوش

پیش نوشت: این پست مدت ها پیش چرک نویسی شده بود و در انتظار امروز بودم برای ارسالش.

آدم ها همیشه خوبی نمی کنن. آدم ها گاها کارهایی ازشون سر میزنه که به مذاق طرف مقابلشون خوش نمی آد.. و اخلاق دقیقا اینجاس که اهمیت پیدا می کنه و معنی دار می شه... آدم با اخلاق آدمیه که وقتی اطرافیانش درحدش خوبی نمی کنن با خوبی جواب بده... اینکه با کسی که بهت محبت می کنه خوب رفتار کنی که خلق خوش داشتن نیست، خلق محمدی رو کسی داره که با هر توجیهی هرجور باهاش رفتار کنی باز هم محبتش رو ازت دریغ نکنه.

طبق یه تخمین راف ( rough ) باید بگم که شوش تقریبا تنها فرد نزدیک من هست که این خصوصیت رو داره. این که میگم راف برای اینه که ممکنه فکر بکنم و بازهم آدم پیدا کنم، ولی باید بگم همیشه به این جنبه ی شخصیتش غبطه خوردم. به آرامشی که در برخورد با مردم داره به قلب پر از محبتش، به دل بزرگش که هیچ وقت چیزی توش گیر نمی کنه... یا شایدم گیر میکنه و نمی ذاره بفهمی...

دوستش دارم. زیاد. این روزها تقریبا تنها کسی هستش که می دونه کجام و درچه حالم دقیقا ( البته بعد از آقا :دی )  حتی اگه نرسم بپرسم در کجاست و در چه حاله دقیقا ... و فقط بدونم سرگرم قرآنشه.

پی نوشت: این پست به مناسبت تولدش از چند هفته ی پیش نوشته شده بود.