گاها تلخی به وجودت رسوخ می کنه... دست و پات یخ می کنه، خطوط صورتت درهم می شه، وقتی همه می رن مدرسه و دانشگاه و اداره، تو هم تنها و بی حوصله می شی، تمام پنجره های خونه رو می بندی، یه جفت جوراب پشمی گرم می پوشی،زیپ ژاکتی که از دیشب تنت کرده بودی رو تا آخر می کشی بالا، روی تخت اتاقت می شینی و آدم هایی رو که توی پارک تردد می کنن می شمری و یاد 20 ساعت پیش میفتی که توی مغازه روی پله ها، جایی که گوشیت آنتن بده نشسته بودی و همین جور به گوشیت نگاه می کردی و هزار و یک، هزار و دو می شمردی .... تا برسی به شصت و ساعت گوشیت نشون بده که یک دقیقه ی دیگه هم گذشت...

قرآن بخوان.

پی نوشت: همیشه منتظر بودم این پاییز برسه. یه پاییز دو نفره...